Kuyu ve Sarkaç

“Okuduğum en korkutucu öykülerden biriydi. Bayıldım!”
-Maryanne, 12-

“Sonsuz gecenin karanlığı beni sarıyordu. Bu yoğun karanlık beni o kadar sıkıştırıyor, eziyordu ki soluk almakta güçlük çekiyordum.”
Bu öykünün anlatıcısı, İspanyol engizisyonu tarafından ölüme mahkûm ediliyor ve kendini bir çeşit cehennemde buluyor. Güçten düşerek sersemlemiş, korkudan bayılmak üzere ve yaşadığı işkence yüzünden, ölüm bile gözüne hoş görünüyor. En çok da o ezelî soru ona ızdırap veriyor: Nasıl öleceğim?
Toledo Zindanları, mahkûmlara yapılan işkencelerle ünlenmiş. Hücrenin ortasındaki kuyuda bekleyen dehşeti nasıl bir zihin tasarlamış olabilir? Tavana elinde bir sarkaçla insan şeklinde resmedilmiş Zaman figürü ne anlama geliyor? Duvarlar neden kor gibi parlıyor?
Ölümün kaçınılmaz, nasıl geleceğininse bilinmez olduğu bu hikâyede, anlatıcının yaşadığı dehşete siz de tanık olacaksınız. Ona kim ya da ne yardım edebilir?

(Tanıtım Bülteninden)